Gode minne om Banjo-Lekven

Me var i Fjellheim ein kveld for mange år sidan. På ein stol på scenen sat Harald Lekven med sin banjo og framførte ein melodi som heitte «Waiting for Robert E. Lee». Heilt åleine var han ikkje, ein mann styrte med eit slagverk og så var der eitt instrument til.

Det hadde alltid sitt eige lag når Banjo-Lekven stod fram på eit podium, slik òg denne kvelden i Fjellheim. I slike samanhengar viste han seg fast med flat stråhatt, som vel òg vert kalla panamahatt. Med «Waiting for Robert E. Lee» tok han oss med attende til ei stemning i 1860-åra, medan den amerikanske borgarkrigen rasa, og Robert E. Lee var den mest kjende generalen på sørstatane si side.

Det var ikkje noko å seia på stemninga i Fjellheim heller denne kvelden, alle sat murande stille og lydde til tonane frå Banjo-Lekven. Etterpå vart det fagnad-rop og trampeklapp.

For ikkje så svært lenge sidan var me med eit chartra farty som gjekk ut frå Osøyro og nordover til Strønebruo før det snudde. Då var det Osøren Jazzensemble som sytte for musikken på heile turen, og sentralt sat Banjo-Lekven med stråhatten på snei. Han var eit fast innslag i ensemblet i mange år. Det var sol og sumar og ei minneverdig oppleving for alle oss som sat og lydde på all vellyden.

• Les òg: Entreprenøren Harald Lekven (minneord frå kollegaer)

Ei nyårsnatt årevis attende var mange ungdomar samla på Solstrand. På scenen stod Banjo-Lekven i lag med eit knippe andre musikarar og framførte det eine nummeret etter det andre. I ein pause vart han intervjua om sin musikk og musikkbakgrunn, med stråhatten på plass, og ungdomane laga slike klappsalver for kvar setning han sa at han måtte venta aldri så lenge før han kunne svara på nye spørsmål.

Ein gong kjøpte me nokså tilfeldig ei plate med danske jazzmusikarar. Dei kalla seg Papa Bue’s Viking Jazz Band. Det var tradjazz og gladjazz i toppsjiktet. Me råka Banjo-Lekven på Osøyro like etterpå, og trudde me sa noko nytt då me fortalde om Papa Bue og karane hans. Men det synte seg at dette ensemblet var alt anna enn nytt for Banjo-Lekven, han hadde vore i København og høyrt på dei live.

Men det har lenge vore stilt rundt Banjo-Lekven. For nokre år sidan vart han råka av sjukdom og kunne ikkje lenger vera med når venene i Osøren eller andre musikarar meir enn gjerne ville hatt han midt mellom seg som før.

No har tonane frå denne gilde mannen stilna for alltid. Han døydde i romjula, og me er mange som kjenner på eit stort sakn.

Arnfinn Haga