Minneord om Arne Martin Holen

Arne Martin Holen, 1963–2022

Arne Martin Holen døydde 15. april, berre 58 år gamal. Han voks opp på Rogne på Voss og hadde tre sysken, Inger-Marie, Jorunn og Olav. Foreldra, Randi og Arnfinn, var frå Fresvik og Vik i Sogn. Randi var hjelpepleiar, ungdommeleg, fordomsfri og likte å samtala med venene til borna. Arnfinn var elektrikar med eigen verkstad, lun og truverdig, stilte opp og køyrde ungane på skitrening.

Saman skapte dei ein god heim der venene alltid var velkomne. Og var det ikkje folk i huset, visste vi kvar nøkkelen låg, og var frie til å gå inn. Den gjestfrie veremåten til foreldra kom òg til å kjenneteikna Arne Martin.

Om somrane reiste familien kvart år til Fresvik og morsgarden Flete. Der dreiv besteforeldra garden med hest, og Arne Martin og syskena fekk læra å arbeida. Hesja, fôra grisene eller revane, passa schæferen Truman eller plukka 10-litersbytter med jordbær som gjekk til sylting hjå Lerumen i Sogndal.

Arne Martin og storebroren Olav fiska laks i Fresvikelvi med fem–seks meter lange bambusstenger med eit snøre i enden, og kasta fisken på land. Han vart tidleg ein sober aurefiskar i elvane og fjellvatna rundt Voss og fekk alltid fisk.

Arne Martin var eit av dei største alpintalenta Voss har hatt, og mellom dei beste i landet i sin årsklasse.

I 1981 vart han dobbelt noregsmeister for eldre juniorar både i slalåm og i storslalåm og deltok i internasjonale renn i Europa.

Han var eit naturtalent og merkte seg ut med god kroppsmeistring og flott teknikk. I 1981 fekk han Highland-pokalen på Voss for resultata han hadde oppnådd. Prisen går til den på Voss som har synt best resultat på ski siste sesong. Året før var det Odd Lirhus som fekk prisen, året etter Eirik Kvalfoss.

Men han gav seg som konkurransealpinist då han vart senior.

Han var heimekjær og likte ikkje all reisinga. Og all barmarkstreninga og styrketreninga som kom med åra, låg ikkje for han. Men gjennom heile livet skrei han på ski og køyrde ned bratte renner på fjellski, raskare og meir elegant enn dei med randonee med fast hæl.

Faren tok òg til å konkurrera i alpint. Det vart stort sett andre- og tredjeplassar, for han var i same klasse som den legendariske vossaalpinisten Alf Opheim. Men i 1994 snudde det. Då vann Arnfinn, føre Alf, i den eldste klassen i veteran-NM i storslalåm i Bavallen. Men Arnfinn fekk slag i målområdet og døydde den dagen, 67 år gamal. Det var ei stor sorg for heile familien, ikkje minst for Randi. Ho døydde i 2003.

Etter militæret i Garden tok Arne Martin hovudfag i geografi ved Universitetet i Bergen og budde i kollektiv med andre vossingar i Dokkevegen på Nygårdshøyden.

På geografistudiet møtte han Hilde Lill Våge. Dei gifta seg og fekk tre born, Håkon, Inga Lill og Dorte.

Dei flytta fyrst til heimegarden til Hilde Lill i Hyllestad i ytre Sogn, før dei slo seg ned i Os utanfor Bergen. Der arbeidde han ved Bjørnefjorden reiselivslag, ved Hålandsdalen leirskole, og dei siste 15 åra på Bergen private gymnas.

På leirskulen kom det sjette- og sjuandeklassingar frå Bergen som fekk undervising i friluftsliv og kunnskap om kulturlandskapet og livet i det gamle bondesamfunnet.

På gymnaset fekk han undervisa i rettslære og geografi – og ikkje minst geologi, som han vart særleg interessert i. Det gledde han om han berre fekk elevane litt meir interesserte i faget. Og det var ein siger kvar gong han fekk ein elev til å vippa opp ein karakter. Like kjekt var det anten det var frå tre til fire eller frå fem til seks.

På fritida likte han seg best ved sjøen eller på hytta på fjellet. Vart han spurd om han skulle til Syden til sommaren, svara han: «Eg håpar ikkje det.»

For på hytta på Tyin kunne han dyrka interessa for friluftsliv – og steinar. Han gjekk alltid med ein liten steinhammar, eller geologhammar. Særleg likte han seg innover i Koldedalen i Jotunheimen, der ein ser Falketind i himmelsynet og ein kan gå over vasskiljet og langs elva som er urørd av kraftutbygging, og som til slutt endar i den storslegne Vettisfossen. Tilbake tok han med seg tallause steinar med ulik struktur og av ulike bergartar.

Han var kritisk til forbrukssamfunnet og likte å reparera ting. Om noko var øydelagt, kunne det alltid fiksast. Han brukte lite pengar.

Sonen fortalde i gravferda med eit smil at han ikkje eingong hadde tilgang til eigen bankkonto, men fekk vekeløn av Hilde Lill og måtte låna pengar av ungane til gåve når kona fylte år.

Han var ein livsglad person som sette pris på augneblinkane. Som han sa: «Eg trivst best der eg er.» Han var sosial, utettervend og humoristisk. Det gjorde han til ein person som var lett å lika, og han fekk mange vener.

Då han sist haust fekk hjernekreft, vart det ei krevjande tid for han, familien og syskena. Men sjølv då heldt han humøret oppe.

Mange sa til han at han hadde hatt uflaks. Då svara Arne Martin at han eigenleg hadde hatt flaks heile livet. «Berre sjå på alt eg har opplevd. Kona mi, borna mine og alt me har fått gjort saman.»

På vegner av vener,
Svein Gjerdåker, Jon Nedkvitne og Arvid Utkvitne