Renate sitt minne hamnar på Fløyen

Bildeserie:

1 av 3

Førre veke vart det som vart del to av årets skulptursymposium arrangert i Vognhallen.

11 ulike kunstnarar skulle av rullestein frå Jæren skapa noko på ei knapp veke - oppdraget var «Skulptur i landskap», og samtlege kunstverk var allereie kjøpt av GC Rieberfonda.

Så kva kunne eigentleg gå gale?

12- eller 24-timarsklokke?

For Renate gjekk det til slutt fint, men starten vart ikkje heilt god.

– Eg rota det til med p.m. og a.m då eg skulle fly til Noreg, fortel Renate.

– I hovudet mitt var eg i New Zealand, men fysisk var eg i Belgia. Eg rakk jo ikkje noko fly då eg vakna omtrent då flyet tok av frå flyplassen.

Renate ler godt av seg sjølv og av hendinga, men innrømer at det kanskje ikkje var den perfekte innleiinga på symposiet å koma éin dag for seint.

- Å skulle jobba med grantitt tek tid. Å koma éin dag for seint er ikkje beste måten å ta fatt på oppdraget, men så snart eg hadde vald meg ein stein, kjende eg at forseinkinga ikkje skulle få noko å seia.

Les òg: Kunstnarane plukka seg stein

Bur i sommaren

Renate er fødd i 1964, frå Belgia, men i 1995 emigrerte ho til New Zealand.

– Eg har hovudbase i New Zealand, men eg pendlar mellom New Zealand og Belgia - eg oppheld meg der sommaren er.

– På den måten har eg jo sommar året rundt!

Med verda som arbeidsplass

Ein titt på biografien og merittlista til Renate fortel om ein aktiv kunstnar som har heile verda som arbeidsplass.

I tillegg til solo- og gruppeutstillingar i Belgia og New Zealand er lista med symposium mellom 2000 og 2019 imponerande;

Te kupenga Stone Sculpture symposium, New Zealand (2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2014, 2016, 2018), Bressuire France (2004), Julienne France (2005), Oudon France (2005), Montjean sur Loire France (2006), Uzerche France (2006), Cavaion Veronese Italy (2006), Granite symposium Perros Guirec, France (2007), Vadodara India (2009), Vergnacco Italy (2009), Mersin Turkey (2009), Gwalior India (2010) , Lüleburgaz Turkey (2010) , Büyükcekmece Turkey (2010), Orzunuovi Italy (2010), Adana Turkey (2010), Seferihisar Turkey (2010), Korca Albania (2011),San Benedetto del Tronto Italy (2012), Fordongianus Italy (2012) , Hyderabad India (2012), Cairo Egypt (2012) , Udaipur India (2013) , Albiano Italy (2013), Karsiyaka Turkey (2013) , Santiago del Estero Argentina (2013), Madh Island India (2014) , Tehran Iran (2014) , Pingtan China (2014), Gaziantep Turkey (2014), Saint Beat France (2015) , Fordongianus Sardinia (2015), Adelaide Hills Australia (2016) , Griffith Australia (2016), Samoens France (2016) , Changsha China (2016), Makrana India (2017) , Saint-Michel-de-Chavaignes France (2017), Craiova Romania (2017) , Tonghe China (2017), Baku Azerbaijan (2017), Tessy-sur-Vire France (2018), Béziers France (2018), Baroda India (2019).

Og no Os

Renate fortel at ho ikkje kjende mykje til korkje Arne Mæland, Os internasjonale skulptursymposium, eller Noreg for den del, før ho dukka opp hit.

– Dette er faktisk mitt første symposium i Skandinavia - eg vart tipsa om at det var ein kar som heitte Mæland som dreiv med noko i Noreg som eg burde vera med på. Og for å gjera ei lang historie kort, no er eg her, og det er eg utruleg glad for!

Renate roser gjestfridomen ho opplev i Os, og ho, som mange andre fortel om slåande likskap mellom norske fjordar og «the fjordlands» i New Zealand.

– Heile opplevinga i Os beskriv jo som ein ferie med arbeid.

Organisk - men som om det har vore der lenge

Samtlege av dei 11 ulike kunstverka som vart laga under granittsymposiet skal plasserast ut i naturen, og i går vart det via loddtrekning klart kor dei hamnar.

Renate var, trass i forseinkinga, ferdig med sin «Memories of the other side» på torsdag.

– Eg veit kor tid det er slutt. Yngre kunstnarar endar ofte opp med å pussa, flikka og justera heilt til dei må gje seg. Då skjer det ofte at dei held på litt for lenge, og endar opp med å ta vekk noko dei ikkje berre kan lima på att. Eg har med åra opparbeida meg ei erfaring og kjensle på kor tid kunstverket er ferdig.

Renate fortel at namnet på kunstverket kom då var ferdig, ein metode ho alltid nyttar. Tankjen bak verket var vidare at steinen skulle sjå organisk ut, og plassert ut i naturen skal det sjå ut som om den «alltid» har vore der.

På spørsmål om Renate uroar seg for om kunstverket vil hamna på ein god, eller ei riktig plassring, kjem svaret med største ro;

– Den vil enda opp der den høyrer heime.

Dagane fram til søndagens avslutning nytta Renate til å hjelpa dei andre kunstnarane, og ikkje minst det som er vel så viktig - å vera sosial med dei andre kunstnarene.

Til Fløyen

I løpet av veka i Os har Renate mellom anna fått ein seg ein tur i Os sentrum og sett på alle dei ulike skulpturane.

Ho er begeistra.

– Er de klar over kva for rikdom de har når det kjem til kunst og skulpturar her i Os? Det er om ikkje anna imponerande!

Dugnadsgjengen på Fløyen valde seg Renate Verbrugge sin skulptur.

Etter utdelinga tok Børre Liland frå dugnadsgjengen seg ein prat saman med Renate, og etter å ha fått høyra frå kva framtida vil bringa for «Memories of the other side» har ho følgjande kommentar;

– Eg sa den ville enda opp der den høyrer heime.